Ciobanese Romanesc Mioritic

 

Pure schoonheid en karakter

Ciobanese Romanesc Mioritic

In deze eerste uitgave van hond in de spotlight, starten we direct met wel een heel bijzonder verhaal en ras, Ciobanesc Romanesc Mioritic. Juist ja… de Ciobanesc Romanesc Mioritic soms ook een Mioritische Herder genoemd of een Roemeense Herder. Alleen zijn er meerdere Roemeense Herders dus niet te verwarren met een andere Roemeen.

Voor wie van een grote hond met lang haar houdt is deze vrolijkert een hartendief voor het leven. Monique de Winter mag zichzelf een trotse eigenaresse noemen van dit, voor mij toch in elk geval onbekend ras, maar oh zo mooie hond. Oké, ik ben een beetje bevooroordeeld, want ik hou van honden met veel haar. Gelukkig was Monique graag bereid haar bijzondere verhaal te vertellen hoe ze bij dit ras is uitgekomen. Voordat we daar in duiken even een paar feitjes van het ras op een rij.

Beknopte ras standaard
De Ciobanesc Romanesc Mioritic valt onder FCI ras groep 1, herdershonden en veedrijvers. Helaas kennen wij in Nederland geen erkende rasvereniging voor deze grote wollige beer. De ras standaard geeft aan dat deze honden een schofthoogte hebben tussen de 65 en 75 cm met een gewicht tussen de 45 en 59 kilo. De basiskleur van de dikke wollige, maar toch ruwige vacht is wit en kan gemarkeerd zijn met zwart of grijs, of de vacht is in zijn geheel wit of grijs. De Mioritic staat bekend als een actieve hond met een zachtaardig karakter.

Van klein naar groot
Voor Monique begon de liefde voor dit ras na het zien van een plaatje. Al sinds 1978 is zij in het bezit van Polski Owczarek Nizinny’s (Poolse herder) en is ook een gerespecteerd fokster van dit ras. De PON is alleen een stuk kleiner van formaat, zij hebben een schofthoogte van ongeveer 42 tot 50 cm. Monique wilde graag iets groters, en is dus op zoek gegaan naar een groter formaat waarbij een aantal rassen eruit springen, waaronder ook de Tatrahond en de Zuid Russische Ovcharca.

Voor de kenners onder ons, PONs, Tatra’s, Ovcharca’s en Miotrics, het zijn allemaal herdershonden uit diverse landen en elk met zijn/haar landeigen eigenschappen en toebedeelde taken. Zo is de Nizinny bijvoorbeeld van oorsprong voor het hoeden van schapen op de grote Poolse vlakten, en moeten een vacht hebben die bestand is tegen sneeuw, regen en wind. De Tatra, ook een Pool, werkt eveneens met schapen en is echte bewaker en beschermer tegen rovers, beren en wolven en alles wat vreemd is. De Ovcharca komt uit Rusland, zoals de volledige naam ook al weerspiegelt, maar grappig genoeg  (volgens diverse bronnen) vindt de originele oorsprong van deze herder plaats in Oekraïne. 
In 2018, tijdens de Wereld Show in Amsterdam, waar Monique een hond showde, kwam ze uit bij een ring waar op dat moment de Ciobanesc Romanesc Mioritic werd geshowd. Dit was de eerste keer dat Monique de Mioritic in levende lijve zag en is ze aan de praat geraakt met een fokker. Vanaf dat moment is Monique actief gaan zoeken naar puppy’s van dit bijzondere ras en is uitgekomen bij een fokker in Roemenië.

Onthaal in het donker op een parkeerplaats van de Aldi
Google translate werd tijdelijk Monique haar beste vriendje. Daar Monique geen woord Roemeens spreekt en de fokker geen woord Engels, was de communicatie een uitdaging. Toch was het geluk met haar, want er waren nog enkele pups beschikbaar en 2 broertjes werden gekozen om naar Nederland te komen, wat overigens een ander obstakel opleverde, want hoe krijg je pups in Nederland?

Met alle liefde was Monique al aan het kijken naar haar vakantiedagen om vervolgens in de auto te stappen en naar Roemenië te rijden, wat toch al snel een 2.000 kilometer is. Je rijdt dat niet even op een dag heen en weer. En waar vele van ons naar uitkijken, de live puppy bezoekjes, moest Monique zich tevreden stellen met foto’s en filmpjes en heeft haar puppy’s nooit in het echt bij de fokker gezien. Bij toeval was er nog 1 pup uit het nest dat eveneens naar Nederland werd gehaald en op speciaal transport ging. Hier kon ook Monique gebruik van maken.

Met hun 4 maandjes kon Monique haar pupjes voor het eerst in haar armen sluiten op de parkeerplaats van de Aldi in Antwerpen, ’s avonds laat in het donker. Het speciale transport  was heel fijn, echter zijn er maar een aantal centrale punten, die niet van de transport route afwijken, waar je kan afspreken voor de overdracht. De pups zijn in blakende gezondheid gearriveerd in Antwerpen waarnaar Monique ze mee naar huis kon nemen.

Een prachtig sociale hond van formaat
Nog elke dag is Monique ontzettend blij met haar keuze voor de Ciobanesc Romanesc Mioritic. Deze honden hebben een heel fijn karakter, ze zijn zelfstandig een tikje eigenzinnig en soms Houdini’s op vier poten. De Mioritic is een veelzijdige hond en daarmee geschikt voor heel sporten en trainingen. Ze zijn leergierig, werken graag voor en met hun baas en sociaal naar honden en mensen. Daarnaast kan deze Roemeen prima omgaan met kinderen en daardoor zijn ze ook heel geschikt als huishond. Dat wil wel zeggen, deze hond is heel graag buiten, en mede door de dikke vacht, hebben zij het binnen doorgaans te warm en is een buitenverblijf beter.

Als ik Monique ten laatste vraag of zij haar hond wil beschrijven in een paar woorden, aarzelt ze geen moment en met een grote lach zegt ze schoonheid en karakter. En hier sluit ik mij volledig bij aan. De Ciobanesc Romanesc Mioritic is een prachtige hond van formaat om te zien, en elk geval de hond van Monique, een enorme sociale lieverd.

 

 

Pyreneese Herder

Nola, de Pyreneese Herder

De wereld zit vol met fantastische hondenrassen. Er is voor iedereen wat wel wils en nog veel meer. Of je nu van grote honden of kleine of een middelmaat houdt, lang haar, kort haar, actief, minder actief, er zijn tal van rassen die bij iemand kunnen passen. Voor mij is dit momenteel de Pyreneese Herder. En ik zeg momenteel omdat ik niet dus niet rasgebonden ben. Gelukkig zijn er mensen die wel rasgebonden zijn, want die hebben we uiteraard nodig. Zonder hen zouden er geen rassen meer bestaan. Maar ik behoor niet tot die groep, want er zo zoveel leuke honden! En misschien ook, omdat ik bang ben om honden met elkaar te vergelijken.

Mijn liefde voor de Pyreneese Herder is ongeveer een jaar of 15 geleden begonnen en louter en alleen gebaseerd op een foto. Een gitzwarte Pyrenees in de sneeuw.  Wat een plaatje was dat, ik was echt oprecht op slag verliefd. Maar met een Shetlie en een Cairn Terriër nog in huis, waarbij ik destijds ook nog volop mee trainde, heb ik de Pyreneese Herder naar achter geschoven, want 3 honden wilde ik niet. En toen later mijn Sheltie overleed, heb geen tweede hond bijgenomen, want eerlijk is eerlijk, ik vind 1 hond makkelijker.

Mijn Cairn Terriër Dua, was inmiddels 14 jaar, en met pensioen. Hoewel ze zeker nog fit was, was trainen geen optie meer, overigens vond Dua het ook niet heel erg leuk, behalve de jachtraining, en ik besefte mij ook dat 14 jaar een zeer mooie leeftijd was, maar dat als Dua kwam te overlijden, ik geen hond meer had. En noem het egoïstisch, maar zonder hond… nee dat kan ik niet, denk ik. Dus de Pyreneese Herder kwam weer naar boven drijven. En toeval was er in het zuiden van Limburg een nestje geboren met beschikbare puppy’s.  Een week later ben ik de auto gestapt en er naar toegereden.

In die week voordat ik ben ik gaan kijken, ben ik uiteraard eerst mezelf veel meer gaan verdiepen in de Pyreneese Herder. Want ja, de hond kan er wel leuk uitzien, maar past het karakter van de hond ook bij je? Dat vind ik nog veel belangrijker dan het uiterlijk. Omdat ik,  denk ik toch, redelijk actief en sportief ben, was ik op zoek naar een hond met een goed uithoudingsvermogen. Ja, zeker kan je een hond hierin een trainen, maar bijvoorbeeld een kortsnuitige hond zal minder makkelijk een wandeling maken van 10 kilometer.

Een van mijn wensen was schapen drijven. Hoewel een sheltie dit ook zeker kan, was de mijne er toen simpelweg niet geschikt voor. Dus had ik het schapen drijven tijdelijk van de baan geschoven, maar was wel een grote wens bij een nieuwe hond. Een Pyreneese Herder is van origine een echte drijver en werkt met zowel schapen als geiten. Dus een hele grote plus. Daarnaast staan Pyreneesjes er om bekend echte werkhonden te zijn. Ze zijn van nature, super leergierig, snel enthousiast en hebben een ijzeren uithoudingsvermogen. Kortom, alles wat ik me wenste, de Pyreneese Herder heeft het.

Eenmaal aangekomen in Limburg, kennisgemaakt met de moeder, de vader en opa van de pups. En daar liepen ze dan, 7 kleine klauterkaboutertjes, (Pyreneesjes vinden het leuk om te klauteren) 3 zwarte en 4 fauve kleurige. Ik mocht zelf een keuze maken, en hoewel ik met de intentie was gegaan om een zwarte reu nemen, werd het een fauve kleurig teefje, de donkerste van allemaal en ook de grootste clown uit het nest. Wanneer alle puppies uitgeteld waren, ging Nola nog vrolijk even door. Werd er een filmpje gemaakt door de fokker om te delen met de toekomstige eigenaren, waar alle puppies heerlijk aan het smikkelen waren van hun papje, liep Nola vrolijk voor de camera te dansen.

Bij het ophalen heeft Nola geen piepje gegeven en dat terwijl ze toch 2 uur mee moest in de auto. Ook geen plasje, niet overgeven helemaal niets. Eenmaal thuis, heeft ze eerst de boel op stelten gezet, en is als een dolle door de kamer en tuin gaan hollen, en graven. Het was (en is nog steeds) een geweldig blij ei. Vanaf de allereerste nacht, heeft ze doorgeslapen en binnen 2 weken was ze zindelijk. Dua dacht er het hare van, maar was heel lief voor Nola en het ging heel goed samen. Helaas, 1,5 maand nadat Nola was gekomen, werd Dua ineens ernstig ziek en heb ik haar binnen 24 uur helaas moeten laten inslapen. Nola is mee gegaan naar de dierenarts en ik heb haar afscheid laten nemen.

In de tussentijd waren Nola en ik gestart met de puppy cursus. En wat deed ze het goed! Het was me heel snel duidelijk, deze hond wil echt werken, zij beleeft hier ontzettend veel plezier aan. Na de puppy cursus direct doorgegaan naar de basis om vervolgens naar de gevorderden te gaan. Daarnaast zijn we toen ook gestart (ze was inmiddels een jaar) met de behendigheid en jawel, met schapen drijven, want ik daar had ik iemand voor gevonden. Dat was nog een zoektocht op zich, want de meeste instructeurs voor schapen drijven werken alleen met Border Collies.

Helaas, is het schapen drijven op niets uitgelopen, want Nola vindt het niet leuk. Dat wil zeggen, Nola vindt het leuk om alle schapen bij elkaar te drijven, dat ze mooi samen in een groepje staan, maar daarna verliest ze haar interesse. Ze gaat er echt niet achter lopen om de schapen naar voren te drijven. Nee, ze dreef de groep bij elkaar, en vervolgens liep ze terug naar auto, haar werk zat erop vond ze zelf! Dan houdt het snel op, Nola was niet te motiveren. En doordat zij het niet leuk vond, had ik ook geen plezier.

Maar oké, we liepen nog gehoorzaamheid en behendigheid. Het enthousiasme wat ontbrak bij het schapen drijven, zat er dubbel en dwars in bij de behendigheid. En daar was het enthousiasme te veel van het goede, en daar waar ze de schapen niet wilde drijven, wilde Nola tijdens de behendigheid mij wel drijven. Tja… dat is toch een beetje problematisch, want hierdoor werkte Nola niet vooruit en niet zelfstandig en kwam steeds terug naar mij, tot vervelens aan toe. Als ik niet snel genoeg was (wat meestal dus het geval was), kwam Nola terug en uit pure enthousiasme en opwinding sprong ze tegen me aan en beet in mijn hand/arm.  In de winter is dit niet zo dramatisch (het is natuurlijk niet goed! Maar nogmaals het betrof puur enthousiasme), met een dikke trui en jas aan maar in de zomer met een t-shirt zorgt dit voor bloederige taferelen. Spijtig genoeg kon Nola niet omgaan met de opwinding en met die reden zijn we nu gestopt.

Omdat ik toch heel graag naast de obedience, met Nola werk, en Nola zelf ook heel graag iets wil doen zijn we op zoek gegaan naar alternatieven waarbij zij toch aan het werk kan gaan maar zonder alle opwinding. Zo zijn we uitgekomen bij speuren en detectie. Na een aantal lessen speuren en detectie te hebben gedaan, hebben we een keuze gemaakt voor detectie. Dat vindt Nola het leukste, zoeken naar een geurtje en liefst op een plekje waarbij ze mag klauteren om omhoog te klimmen. Met gemak springt overal over/op en ze heeft een geweldige balans. Inmiddels hebben hiervoor dan ook onze certificaten voor beginner (level 1) en advanced (level 2) behaald en zijn we nu aan het trainen voor het level 3, expert.

Nog steeds trainen wij in de obedience en zijn we zelfs gepromoveerd naar het wedstrijdteam! Hier ligt echt ons hart, en dit doen we met zo veel liefde en plezier, tenzij het regent, dan vindt Nola er echt niets aan en moet ze een regenjasje aan want anders doet ze helemaal niets. Twee keer per week staan we op veld en van tijd tot tijd proberen we een wedstrijd mee te lopen. Net als afgelopen zondag waarbij wij naar Geldrop zijn gegaan en met succes! Hierbij hebben ons landelijk OBB diploma weten te behalen en een hele mooie derde plaats (19 deelnemers).

Inmiddels weet ik, dat Nola zo enthousiast is en zo graag werkt, dat ik haar daarin moet afremmen en te allen tijde vanuit heel veel rust moet trainen. Doe ik dit niet, dan wordt mijn hond hyper de pieper, en komt er negatief gedrag naar boven, zoals mij willen opdrijven, veel springen en zelfs bijten (uit pure enthousiasme en opwinding!). Maar wat ben ik verschrikkelijk trots op haar, voor mij is ze een geweldige werkhond. Weliswaar een werkhond met een redelijk gecompliceerde handleiding, maar dat mag de pret niet drukken.

De Pyereneese Herder is een geweldig ras. Voor iemand die op zoek is naar een werkhond en echt met zijn/haar hond aan de slag wil gaan, niet te groot van formaat, graag actief bezig is, is de Pyrenees zeker een aanrader. Let wel, doordat de Pyrenees echt een blij ei is, en snel enthousiast, zijn het behoorlijk drukke hondjes en moet je ze soms tegen zichzelf beschermen. Dat is tenminste mijn ervaring.

Rita Verschuuren